Bez tytułu.

Ja i Ona.

A pomiędzy nami niezdarna próba opisania: siebie - Nią i Jej - sobą.

A w drodze, między jedną bramą a drugą - Ludzie, a miarą naszych spotkań - sens tej wspaniałej Budowli z kamienia.

W jej murach jesteśmy równi sobie, to znaczy jesteśmy czcicielami i poddanymi tego samego Boga.

(I wiedz, że jestem zbudowany widząc Twoją wiarę i zapał, podczas gdy mnie, rozglądającego się wokół, stać wyłącznie na zachwyt i uniesienia).

Spotkania...

Wiele z nich nigdy się już nie powtórzy i chociaż kończyły się obietnicą: “odezwę się, jak tylko wrócę" albo prośbą - napisz!, już nigdy wymkną się z pułapki, jaką stworzył konwenans, modus sub coditione, najprostsza emocja. Nasze słowa pozostaną tam, gdzie je wypowiedzieliśmy.

Zastygną na zawsze w złotej kropli czasu i będą ozdobą naszych myśli o sobie i wspomnień o Drodze.

Ozdobą, nigdy wyrzutem.

Ozdobą, nigdy pretensją, bo wysoko, ponad rozpiętym niebem katedry nie ma miejsca na małostkowość.

Bo przecież oboje zostaliśmy przez Nią pojmani.

Ty i ja.

A pomiędzy nami próba porozumienia się przy pomocy kilku niezdarnych słów...