Tak, tak. Trzeba czytać napisy, zwłaszcza kiedy pod kluczem okazuje się być nie tylko katedra, ale i jej najbliższe otoczenie! Czy wjeżdżając tu coś przeoczyłem? Nie wiem. To już nieważne, bo przede mną porta, do której prowadzi dość strome zejście (już nie zawrócę!). Lecz co to? Brama zamknięta!
Jest 18.30. Stoję jak porażony prądem i jeszcze przez chwilę nie dowierzam, gdy ni stąd ni zowąd (deus ex machina?) pojawia się młody człowiek niosący (pęk) kluczy…
Minutę później jestem już na ścieżce (Chemin du Pilou). Kładka nad kanałem, dalej, kilometrowy drewniany pomost (po prawej i lewej - staw, a każdy ma swoje własne imię) i już po chwili stoję na lądzie. A gdyby nie ów deus z kluczami, czy rzeczywiście - jak pokazywała nawigacja - groził mi 10. km objazd? Nie wiem, dziś już tego się nie dowiem, ale przez chwilę tak mi się zdawało...
Jadę. Czas pomyśleć o noclegu. Chciałem go szukać w Sète, ale ścieżka wzdłuż kanału (Canal Du Rhône À Sète, oznaczona na mapie przerywaną kreską), jest zagrodzona: Niebezpieczeństwo! Nie wchodzić!
Jedziemy więc do Villeneuve. Nocleg nad brzegiem stawu? Nie wchodzi w grę. Potrzebuję wody. Dużo wody. Ale nie stojącej z unoszącym się nad nią miliardem owadów. Szukam więc kempingu...
Kemping. Nieprzystosowany dla takich, jak ja (brak pola namiotowego), ale gospodarz daje się namówić na hasło: tylko jedna noc, s'il vous-plait…
Dostaję twardy kawałek ziemi za budynkiem gospodarczym, bliżej płotu niż łaźni.
Ziemia jest tu twarda jak kamień. Stawiając namiot zegnę kilka szpilek. Proszę o klucze do pomieszczeń z łaźnią.
Cały ten luksus będzie mnie kosztował 15 euro… Oczywiście gotówką, bo usługi, której właśnie dostępuję nie ma w cenniku…
Dziś na Euro Polska gra z Francją. To mecz z rodzaju tych o wszystko…
Gospodarz ogląda go w swoim małym domku. Nawet nie mam ochoty zagaić.
Jutro o 8:42 - pociąg do Agde. Na stację stąd bliziutko, 2 km, ale i tak będę musiał wstać przed siódmą…
- Dobranoc…
- Dzień dobry...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz