Notre-Dame de Paris. Rok później.

nad brzegiem Rzeki stanąłem...

po drugiej stronie Ona

- między nami zasłona z liści (jak przepaska wstydu na biodrach prarodziców) -

bez wdzięku i krasy

okna zaciągnięte opatrunkiem z folii

tam gdzie wczoraj niebo łączyło się z ziemią teraz jest przepaść

wzrok ucieka znad tej przepaści

ześlizguje się po murze

prosto w nurt rzeki

i w nim jak w lustrze szuka śladów dawnej świetności

lecz lustro
rozbite!

patrzę

patrzę jak patrzy się na trędowatego

na śmiertelnie chorego

na sąsiedniej ławce chodnikowy jubiler

łączy ze sobą ogniwa kolejnej pary kolczyków

za chwilę kupi je japońska turystka

to będzie jej pamiątka z Paryża

wszystkie drogi na plac zamknięte na klucz

tylko na Rzece nic się nie zmieniło

jedna za drugą suną barki

Bateau Mouches, Votre Beaute…

nad brzegiem Rzeki usiadłem

nad brzegiem Psalmu...

"Jeruzalem, jeśli zapomnę o tobie,

niech uschnie moja prawica!

Niech język mi przyschnie do podniebienia,

jeśli nie będę pamiętał o tobie,

jeśli nie postawię Jeruzalem

ponad największą moją radość.”

(Ps 137, 5n)

Quasi modo géniti infántes...

I niedziela po Zmartwychwstaniu Pańskim. Od pierwszych słów mszalnego introitu zwana też "Quasi modo…" Koniec uroczystego obchodu Paschy ale nie koniec świąt. Nie koniec Wielkanocnej radości!

Dzisiejsza niedziela, to dzień, w którym nowo ochrzczeni pierwszy raz przychodzili do kościoła w zwykłym odzieniu i zajmowali miejsca wśród innych wiernych. Kościół napomina nowo ochrzczonych i wszystkich chrześcijan odrodzonych przez przyjęcie sakramentów, aby dochowali wierności przyrzeczeniom złożonym na Chrzcie świętym i odnowionym w czasie Wigilii Wielkanocnej.

(Mszał Rzymski w opracowaniu benedyktynów tynieckich, Poznań 1963). 

Sadzawka chrzcielna (VII w.) Poitiers.

Pamiętać Chrzest…

Quasi modo géniti infántes, allelúia: rationabiles, sine dolo lac concupíscite, allelúia, allelúia, allelúia.

Jako dopiero narodzone niemowlęta, alleluja, pożądajcie duchowego, czystego mleka, alleluja, alleluja, alleluja (1 P 2, 2).

Ave Crux, spes unica!

On, istniejąc w postaci Bożej, 

nie skorzystał ze sposobności, 
aby na równi być z Bogiem, 
lecz ogołocił samego siebie, 
przyjąwszy postać sługi, 
stawszy się podobnym do ludzi. 
A w zewnętrznym przejawie,

uznany za człowieka, 
uniżył samego siebie, 
stawszy się posłusznym aż do śmierci - 
i to śmierci krzyżowej.

Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył 

i darował Mu imię 

ponad wszelkie imię, 

aby na imię Jezusa 

zgięło się każde kolano 

istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych. 

I aby wszelki język wyznał, 

że Jezus Chrystus jest PANEM - 

ku chwale Boga Ojca.  (Flp 2, 6-11)

Kartka z kalendarza…

2 czerwca 2019, niedziela (dzień 9).

Notre Dame de Coutances.

Coutances, to Notre Dame. Coutances, to także Spotkanie. Spotkanie, o którym wiem, że nie w ludzkich ale w Boskiej dłoni ma swój początek. To "Plan de Dieu". Jak wino, które na ten wieczór przygotował Gospodarz.

Spotkanie i wieczór, któremu nic poza snem nie będzie brakowało ale o tym teraz nawet nie myślimy. Poranek przyniesie uciszenie, w ustach na długo pozostanie smak wina i smak słowa.

A teraz już jadę na kemping Les Couesnons, opodal Mont-Saint-Michel. Znam go dobrze. Będę tam już nie pierwszy raz.

Mijam przydrożną ławeczkę i wiem, że muszę się zatrzymać i zsiąść z roweru, żeby o tym wszystkim napisać: o Katedrze, w której się modliliśmy i o Spotkaniu.

I jeszcze o tym, że to bez znaczenia, że do Quesnons dziś już nie dotrę...

Więc przysiądź się, proszę i nie odchodź zbyt prędko...